Overstromingen en dijkdoorbraken hebben eeuwenlang het leven van bewoners langs grote en kleine rivieren beïnvloed. Uit een opgraving in 1996 kwam naar voren dat er in de Romeinse tijd, bij de ‘Oude Bodegrave’, een veenstroompje waar destijds een Romeins castellum lag, sprake is geweest van een grote overstroming. Ook de dijkdoorbraken van de Oude Hollandse Waterlinie zijn bekend, waarbij het water werd ingezet om de vijand bij Nieuwerbrug tegen te houden. In latere tijden, zoals in 1926, overstroomden opnieuw gebieden: toen trof een flinke overstroming de polders Broekvelden en Vettenbroek bij Reeuwijk.
Al eeuwenlang spelen Hollandse molens een belangrijke rol bij het droogmalen van polders. Een mooi voorbeeld is de Zuid-Hollandse wipmolen aan de Prinsendijk in Reeuwijk, de Oukoopse molen.
De geschiedenis van de Oukoopse Molen en de Put van Kruijt.
Op deze locatie stond al in 1528 een molen, vermoedelijk de voorganger van de huidige Oukoopse Molen.
De bestaande molen stamt waarschijnlijk uit circa 1688, wat samenvalt met herstelwerkzaamheden na oorlogsvernielingen in het rampjaar 1672, toen vele molens in brand werden gestoken.
De molen bemaalt op vrijwillige basis de polder Oukoop en Negenviertel (ongeveer 239 ha) en voert het overtollig water af op de Enkele Wiericke.
De Oukoopse Molen is een officieel rijksmonument uit de 17e of 18e eeuw, met een stenen voet en houten bovenhuis , gelegen op de Prinsendijk, onderdeel van de Oude Hollandse Waterlinie.
Deze dijk werd aangelegd in opdracht van prins Willem III om het water van de Enkele Wiericke te beheersen, wat de opvallende ligging van de molen verklaart, hij staat min of meer verscholen achter een verhoogde dijk en is alleen te bereiken via een wandelpad.
Vlak daarnaast ligt de Put van Kruijt, een verborgen veengeheim in de Oukoopse polder, tegenwoordig een particulier natuurgebied. Deze put ontstond in 1732 door het afgraven van turf en vormt sindsdien een bijzonder landschapselement.
De Put van Kruijt is ontstaan als een onvoltooide veenput — een veenplas die halverwege het turfwinningproces werd verlaten, vermoedelijk rond 1835, mede uit vrees voor instabiliteit van de nabijgelegen Prinsendijk langs de Enkele Wiericke. Dankzij die voortijdige stop is het een zeldzaam intact voorbeeld van oude turfputten, met duidelijke zichtlijnen naar de veenarbeid van enkele eeuwen geleden. Al in 2000 toonde historisch onderzoek het unieke erfgoed van deze plek, goed zichtbaar en behoudens waardig als representatie van eeuwenoude vervening.
